Κλείνω τα μάτια μου και αφήνω το πνεύμα μου να κάνει ατέλειωτα ταξίδια στο άπειρο. Να αφήσει την σφαίρα του ανθρώπινου και να ταξιδέψει στον κόσμο του πνεύματος, στον κόσμο των ψυχών, της ηρεμίας.
Αφήνομαι στην ομορφιά και στην απόλυτη γαλήνη.
Η ηρεμία που με κατακτεί μου δημιουργεί την απορία. Η απορία την ερώτηση και η ερώτηση αυτή γλυκίζει την ψυχή μου.
Τι είναι αυτό το αίσθημα που με έχει κατακλύσει. Που κάνει την ψυχή μου και το μυαλό μου να σε αναζητά.
Τι είναι αυτό που μου φέρνει μια γλυκιά ανατριχίλα στην θύμηση σου?
Μήπως είναι ο έρωτας ο κατεργάρης θεούλης που χωρίς λύπηση με λάβωσε με τα βέλη του? Μήπως είναι πάθος, το οργισμένο κύμα που σε κυριεύει και σε ρίχνει στο απέραντο πέλαγος των αισθήσεων?
Και η απάντηση είναι έρχεται σαν πρίμο αεράκι να με γαληνέψει.
Είναι όλα αυτά μαζί.
Με κοιτάς και στα μάτια σου βλέπω τον ήλιο, βλέπω την ζωή, βλέπω τον έρωτα.
Μου μιλάς και η ψυχή μου ανασταίνεται, το χαμόγελο ανθίζει στο πρόσωπο μου και το πρόσωπο μου φέγγει σαν αντικρίζει το δικό σου.
Είσαι ο άγγελος μου. Είσαι ο θησαυρός μου.
Είσαι ότι πολύτιμο έχω κλείσει στην ψυχή μου. Σε κρατώ σαν φυλαχτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου