Γράφει η Δέσποινα Λαζαρίδου
Πολλές φορές αισθάνθηκα την ανάγκη να τραβήξω την μάσκα που καλύπτει το πρόσωπο σου!! Σε βλέπω με τα μάτια της ψυχής μου. Βλέπω το γέλιο σου, βλέπω την έννοια σου, βλέπω εσένα. Ως πότε θα κρύβεσαι? Δεν κουράστηκες?
Ακροβατείς σε ένα σκοινί. Τι θέλεις να αγαπήσουν? Την Μάσκα σου ή εσένα? Ποιόν θέλεις να προσεγγίσουν. Την Μάσκα σου ή εσένα. Το πρόσωπο σου είναι πιο φωτεινό χωρίς την μάσκα. Πέτα την.
Αυτοί που σε αγάπησαν, αυτοί που σ΄ αγαπούν, αγάπησαν την ψυχή σου, εσένα, όχι την μάσκα σου.
Πολλές φορές την χρειάζεσαι. Να κρύψεις τον πόνο, τις πληγές, τον φόβο. Και χάνεις. Χάνεις την ζωή, χάνεις το χαμόγελο, χάνεις την αγάπη. Γιατί πίσω από την μάσκα που κρύβεσαι, η θέα είναι θαμπή. Δεν βλέπεις τον άλλον. Κρύβεσαι εσύ πίσω και χάνεις την επαφή με τους άλλους.
Πέτα την. Είναι ψεύτικη. Είναι προσωρινή. Γιατί το υλικό της είναι φθαρτό και χάνεται. Και μαζί με αυτήν χάνονται στιγμές ωραίες που έφυγαν, που δεν τις χάρηκες εσύ αλλά η μάσκα σου!!!
