Η ανθρώπινη ψυχή μια τεράστια άβυσσος.
Οι ανθρώπινες σχέσεις ένα δώρο της ζωής.
Η ζωή ένα απέραντο ταξίδι.
Ο άνθρωπος μια υλική φυλακή για την ψυχή.
Και το δράμα αρχίζει.
Στο απέραντο ταξίδι της ζωής, φυλακισμένη στο ανθρώπινο σώμα η ψυχή ψάχνει να βρει τις αδερφές ψυχές και ενωμένες να αντιμετωπίσουν την σκληρή πραγματηκότητα και τον καθημερινό αγώνα.
Μόνη η ψυχή έχει να αντιμετωπίσει άπειρους πολέμιους, τα πάθη. Χρειάζεται αγώνας.
Παράλληλα απολαμβάνει, χαίρεται, πονά. ΄Οπως ένα λουλούδι που το ποτίζεις, μιλάς μαζί του και αυτό σαν ανταμοιβή ανθίζει και μοσχομυρίζει.
Στην σύντροφο ψυχή χαρίζει αγάπη και χαμόγελα.
Και όταν έρθει η φοβερή στιγμή της προδοσίας, σπαράζει, υποφέρει και πονά.
Δακρύζει. Αόρατα διαμάντια ειναι τα δάκρυα που στάζουν και την σκίζουν στα δύο.
Αίμα στάζει από την πληγή που άνοιξε.
Πολεμά να απελευθερωθεί. Τα δεσμά του σώματος βαριά.
Λυγίζει κάτω από την σκληροκαρδία και την απονιά που συνάντησε.
Και έρχεται ο θάνατος της.
Πεθαίνει.
Και ξεκινώντας το ταξίδι του θανάτου, που δεν έχει επιστροφή, σαν φωτεινή ηλιακτίδα, σπάει τα δεσμά και φεύγει προς το άπλετο φως, πληγωμένη μα λυτρωμένη από την σκληρότητα που συνάντησε.........