Της Δέσποινας Λαζαρίδου
Οι σκέψεις σαν
τρεχούμενο νερό ξεχύνονται.
Ποτάμι που ρέει
πότε μπρος, κάνοντας όνειρα, σχέδια, βάζοντας στόχους και πότε προς τα πίσω.
Αναμνήσεις.
Αναμνήσεις χαρούμενες που σου φέρνουν χαμόγελο στα χείλη.
Αναμνήσεις
σκοτεινές, πικρές γεμάτες δάκρυα και πόνο, που σου ξεριζώνουν τα σωθικά.
Πρόσωπα που
αγάπησες και σε εγκατέλειψαν είτε εκούσια είτε ακούσια, αφήνοντας ένα τεράστιο
κενό μέσα σου. Και εσύ βγάζεις άμυνες. Άμυνες που θα καλύψουν το κενό.
Μαύρη κουρτίνα
στο κομμάτι αυτό. Να μην το βλέπεις, να μην το ακούς, να μην πονάς.
Όμως ο πόνος,
σύντροφος χρόνιος, σε συνοδεύει κρυμμένος καλά. Εμφανίζεται για να σου φέρει τα
δάκρυα ώστε να λυτρωθεί η ψυχή, να γαληνέψει…Δάκρυα που θα τον ξεπλύνουν προς στιγμή.
Δάκρυα που θα σε απελευθερώσουν από τις σκέψεις. Που θα στάξουν στην πονεμένη
σου ψυχή, θα την ποτίσουν για να μπορέσει να ξαναζωντανέψει η ελπίδα…Η Ελπίδα
που θα σου δώσει την δύναμη για να κάνεις όνειρα και σχέδια.
