Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2016

ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ




Γράφει η Δέσποινα Λαζαρίδου

Έχω να παλέψω με τους δαίμονες μου. Τους δαίμονες που με κυνηγούν χρόνια τώρα. Εσωτερικοί δαίμονες που τρώνε την ψυχή μου. Που δεν μ΄ αφήνουν να γαληνέψω ,να ηρεμήσω.  Οι επιθέσεις σφοδρές και συνεχείς. Με κυνηγούν. Φαντάσματα του παρελθόντος. Αναμνήσεις τραγικές. Μα που πήγαν όλες οι χαρούμενες στιγμές; Γιατί άραγε δεν έρχονται σαν ηλιαχτίδα να με ξαποστάσουν; Γιατί το σκοτάδι να προσπαθεί να καταπιεί την ψυχή. Μια ψυχή που το μόνο που αναζητά είναι η ηρεμία, η ξεκούραση, το φως.
Ένας λαβύρινθος τεράστιος. Και ο μίτος στα χέρια μου. Τυλίγεται, όμως η έξοδος δεν φαίνεται. Πίσω μου το σκοτάδι ακολουθεί. Οι δαίμονες ουρλιάζουν, θέλουν να αρπάξουν και την τελευταία ηλιαχτίδα που υπάρχει . ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ.
Οι παγίδες πολλές. Ρίχνουν σκοτάδι. Τρομάζω. Όμως ξαναβγαίνει η αχτίδα. Δειλά, αλλά πάντα εμφανίζεται. Εμφανίζεται σε στιγμές που πάω να γονατίσω. Με ανασηκώνει. Συνεχίζω. Τρέχω.
Μα που είναι η έξοδος; Που ξεκίνησα να τυλίγω τον μίτο; Στο λαβύρινθο θηρία ανήμερα ξεφυτρώνουν από παντού. Η ελπίδα νικά.
Στο βάθος διακρίνεται κάτι. Κάτι λαμπερό. Με καλεί. Τρέχω να το προφτάσω. Σκοντάφτω, πέφτω. Ξανασηκώνομαι όμως.
Στάσου. Μην φεύγεις , μην απομακρύνεσαι. Θέλω να έρθω. Θέλω να ξεκουραστώ, να ηρεμήσω μέσα στην παρουσία σου. Η ελπίδα με τραβά προς το φως. Το φως με περιμένει. Φτάνω…
Το φως με αγκαλιάζει. Με λούζει και αγάλλομαι. Τι ευχαρίστηση, τι αγαλλίαση. Στο βάθος μαραμένοι στέκονται οι δαίμονες. Οι δαίμονες που δεν κατάφεραν να νικήσουν. Δεν νίκησαν γιατί η ελπίδα είναι άτρωτη, ανίκητη. Σε οδηγεί στον προορισμό σου. Φτάνει να την ακολουθείς. Αρκεί να την αφήσεις να σε οδηγήσει. Στο τέρμα του δρόμου είναι το βραβείο για την υπομονή και την επιμονή. Το βραβείο που δεν φθείρεται, δεν χαλιέται, δεν πουλιέται. Είναι η νίκη κατά των δαιμόνων.

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2016

Ο ΜΑΓΙΚΟΣ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ



Της Δέσποινας Λαζαρίδου
 
Τα βήματα μου με οδήγησαν στον μαγικό καθρέφτη. Σε έναν καθρέφτη μιας ψυχής. Της δικής μου ψυχής. Ένας καθρέφτης που έδειχνε δυό όψεις της ψυχής μου.
Την μια την φωτεινή, η οποία γεμάτη ελπίδα ατένιζε το μέλλον, με δύναμη μάχονταν ενάντια σε όλους και σε όλα, γελούσε δυνατά και έλαμπε ο κόσμος, ταξίδευε στον ουρανό και χόρευε με τους αγγέλους, έφτανε στο φως το θεϊκό και έπαιζε μαζί του, γευόμενη κάθε στιγμή την ατέλειωτη αγάπη Του.
Την άλλη πλευρά διστάζει να κοιτάξει. Ρίχνει κλεφτές ματιές. Αυτό που βλέπει είναι σκοτάδι. Γκρίζα σύννεφα έχουν τυλίξει την ψυχή. Την δικιά μου ψυχή. Σύννεφα που ήρθανε από την κακία που συνάντησε στην πορεία. Από τους ανθρώπους που την προδώσανε, που την πληγώσανε, που την κακοποιήσανε στο έπακρο. Θλιμμένη στέκεται από την άλλη πλευρά και αναζητά το πρώτο της το κάλλος.
Το φωτεινό χεράκι περνάει από τον μαγικό καθρέφτη και ακουμπά την ταλαιπωρημένη πλευρά. Δειλά εκείνη το πλησιάζει. Το φως εισχωρεί δυναμικά. Θυμάται.
Θυμάται τα ευχάριστα, τα γέλια, τα παιχνίδια. Πιάνει το χέρι θαρρετά και τολμά
Τολμά το βήμα στην άλλη πλευρά. Στην πλευρά της ζωής και της χαράς. Σπάει τις αλυσίδες. Εγκαταλείπει τα σύννεφα.
Ενωμένα τα δυό κομμάτια της ψυχής, ξεχύνονται στην άπλα του ουρανού, ψάχνοντας το φως το θεϊκό. Και μέσα στο φως της Αγάπης Του ξεκινά το παιχνίδι της ευτυχίας και της χαράς.
Θαρσείν χρή ψυχή μου.
Ο μαγικός καθρέφτης επιστρέφει ξανά στον μαγικό του κόσμου. Η αποστολή του τελείωσε με επιτυχία.