ΑΝΤΙΟ

Tης Δέσποινας Λαζαρίδου

Πες ένα αντίο την ώρα που φεύγεις. Μην μείνει κάτι κενό στην ατμόσφαιρα. Μην μείνει κάποια αμφιβολία, κάποια σκιά, κάποιο παράπονο.

Συνέχισες τον δρόμο σου και εγώ το δικό μου ακολουθώ, μα ένα αντίο είναι απαραίτητο. Να ξέρεις τι άφησες και τι αφήνεις, να ξέρω πως φεύγω και το όνειρο σβήνει.

Αντίο καρδιά μου, καλά να περάσεις κανένα εμπόδιο τα όνειρα μην σου χαλάσει. Μην χάσεις, μην κλάψεις αλλά να γελάς. 

Έτσι είναι η ζωή και μην την σπαταλάς, σε άπιαστα όνειρα, σε ψεύτικα λόγια, σ΄ ανθρώπους που δεν έμαθαν ποτέ τους να νιώθουν βαθιά μέσα τους τον άλλον που φεύγει.

Μην ψάχνεις τι φταίει, ποιος φταίει και γιατί. Όλα συμβαίνουν σ΄ αυτή την ζωή. Μην κλάψεις ποτέ μόνο να γελάς. Το γέλιο θα διώξει τον πόνο μακριά.

Αντίο λοιπόν και έχε γεια. Δεν ρίχνω ούτε ένα βλέμμα πίσω ξανά. Ήμουν εκεί μα εσύ τριγυρνούσες, περίμενα χρόνια μα εσύ τα σκορπούσες.

Αντίο στο όνειρο , αντίο σε σένα καλώς ήρθες εαυτέ μου ξανά πίσω σε μένα.

Εγώ δεν θα αφήσω ποτέ να πονέσεις. Έχω καρδιά δυνατή και θα σε κάνω να αντέξεις.

Αντίο λοιπόν και γεια και χαρά σου, σου δίνω πίσω τα όνειρα σου. Εγώ τα δικά μου θα κυνηγήσω μ΄ ανθρώπους που ξέρουν να εκτιμήσουν 

Δέσποινα Λαζαρίδου 

ΜΑ ΕΣΥ ΗΣΟΥΝ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ ΧΑΘΗΚΕΣ

Γράφει η Δέσποινα Λαζαρίδου 

Μα εσύ ήσουν όνειρο και χάθηκες….

Άνοιξα τα μάτια μου να σε δω και το πρόσωπο σου απομακρύνεται θαμπό, ξεθωριάζει

Άνοιξα τα χέρια μου να σε αγκαλιάσω και έφυγες…

Άνοιξα την ψυχή μου να φωλιάσεις και αρνήθηκες..

Σου χάρισα το χαμόγελο μου και το μάρανες..

Σου χάρισα την λάμψη των ματιών μου και την έσβησες…

Σκυφτή, με ένα δάκρυ να κυλά, επιστρέφω στον δικό μου δρόμο. Σε αυτόν τον δρόμο που είχα χαράξει πριν εμφανιστείς εσύ. Γυρίζοντας μαζεύω ένα-ένα τα κομμάτια της ψυχής μου, που εσύ διέλυσες. Ξαναφοράω την μάσκα. Αυτήν την μάσκα που εσύ έβγαλες για να δεις το χαμόγελο μου, για να δεις την λάμψη στα μάτια μου, για να εισβάλλεις στην ψυχή μου. Τότε, τότε που εσύ με πήρες από το χέρι και με ταξίδεψες. Που χορέψαμε στα χρώματα του ονείρου, που τραγουδήσαμε τα πιο όμορφα τραγούδια.

Τότε που μας κοίταζαν τα άστρα και λάμπανε. Που το φεγγάρι χαμήλωνε για να δω το πρόσωπο σου. Τότε που η νύχτα μας έκρυβε από την κακία των ανθρώπων.

Τώρα τα σύννεφα μαζεύτηκαν πυκνά γύρω από τον ήλιο. Που κρύβουν την λάμψη των αστεριών. Που φυλακίσανε το φως το φεγγαριού. Η νύχτα είναι σκοτεινή. Άχαρη στέκεται εκεί και με κοιτάζει. Στοργική για να κρύβει το δάκρυ μου, την πίκρα μου. Κι ο λυτρωτής Μορφέας με παίρνει στην αγκαλιά του, για να με ταξιδέψει, να με παρηγορήσει, να μου δώσει την ελπίδα ότι ίσως το όνειρο ζωντανέψει ξανά…

Μα εσύ ήσουν όνειρο και χάθηκες…

Η ΜΑΣΚΑ

Γράφει η Δέσποινα Λαζαρίδου 

Πολλές φορές αισθάνθηκα την ανάγκη να τραβήξω την μάσκα που καλύπτει το πρόσωπο σου!! Σε βλέπω με τα μάτια της ψυχής μου. Βλέπω το γέλιο σου, βλέπω την έννοια σου, βλέπω εσένα. Ως πότε θα κρύβεσαι? Δεν κουράστηκες?

Ακροβατείς σε ένα σκοινί. Τι θέλεις να αγαπήσουν? Την Μάσκα σου ή εσένα? Ποιόν θέλεις να προσεγγίσουν. Την Μάσκα σου ή εσένα. Το πρόσωπο σου είναι πιο φωτεινό χωρίς την μάσκα. Πέτα την.

Αυτοί που σε αγάπησαν, αυτοί που σ΄ αγαπούν, αγάπησαν την ψυχή σου, εσένα, όχι την μάσκα σου.

Πολλές φορές την χρειάζεσαι. Να κρύψεις τον πόνο, τις πληγές, τον φόβο. Και χάνεις. Χάνεις την ζωή, χάνεις το χαμόγελο, χάνεις την αγάπη. Γιατί πίσω από την μάσκα που κρύβεσαι, η θέα είναι θαμπή. Δεν βλέπεις τον άλλον. Κρύβεσαι εσύ πίσω και χάνεις την επαφή με τους άλλους.

Πέτα την. Είναι ψεύτικη. Είναι προσωρινή. Γιατί το υλικό της είναι φθαρτό και χάνεται. Και μαζί με αυτήν χάνονται στιγμές ωραίες που έφυγαν, που δεν τις χάρηκες εσύ αλλά η μάσκα σου!!!

Η ΠΙΝΕΛΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ

Της Δέσποινας Λαζαρίδου

Οι σκέψεις σαν τρεχούμενο νερό ξεχύνονται.

Ποτάμι που ρέει πότε μπρος, κάνοντας όνειρα, σχέδια, βάζοντας στόχους και πότε προς τα πίσω.

Αναμνήσεις. Αναμνήσεις χαρούμενες που σου φέρνουν χαμόγελο στα χείλη.

Αναμνήσεις σκοτεινές, πικρές γεμάτες δάκρυα και πόνο, που σου ξεριζώνουν τα σωθικά.

Πρόσωπα που αγάπησες και σε εγκατέλειψαν είτε εκούσια είτε ακούσια, αφήνοντας ένα τεράστιο κενό μέσα σου. Και εσύ βγάζεις άμυνες. Άμυνες που θα καλύψουν το κενό.

Μαύρη κουρτίνα στο κομμάτι αυτό. Να μην το βλέπεις, να μην το ακούς, να μην πονάς.

Όμως ο πόνος, σύντροφος χρόνιος, σε συνοδεύει κρυμμένος καλά. Εμφανίζεται για να σου φέρει τα δάκρυα ώστε να λυτρωθεί η ψυχή, να γαληνέψει…Δάκρυα που θα τον ξεπλύνουν προς στιγμή. Δάκρυα που θα σε απελευθερώσουν από τις σκέψεις. Που θα στάξουν στην πονεμένη σου ψυχή, θα την ποτίσουν για να μπορέσει να ξαναζωντανέψει η ελπίδα…Η Ελπίδα που θα σου δώσει την δύναμη για να κάνεις όνειρα και σχέδια.