ΑΝΤΙΟ

Tης Δέσποινας Λαζαρίδου

Πες ένα αντίο την ώρα που φεύγεις. Μην μείνει κάτι κενό στην ατμόσφαιρα. Μην μείνει κάποια αμφιβολία, κάποια σκιά, κάποιο παράπονο.

Συνέχισες τον δρόμο σου και εγώ το δικό μου ακολουθώ, μα ένα αντίο είναι απαραίτητο. Να ξέρεις τι άφησες και τι αφήνεις, να ξέρω πως φεύγω και το όνειρο σβήνει.

Αντίο καρδιά μου, καλά να περάσεις κανένα εμπόδιο τα όνειρα μην σου χαλάσει. Μην χάσεις, μην κλάψεις αλλά να γελάς. 

Έτσι είναι η ζωή και μην την σπαταλάς, σε άπιαστα όνειρα, σε ψεύτικα λόγια, σ΄ ανθρώπους που δεν έμαθαν ποτέ τους να νιώθουν βαθιά μέσα τους τον άλλον που φεύγει.

Μην ψάχνεις τι φταίει, ποιος φταίει και γιατί. Όλα συμβαίνουν σ΄ αυτή την ζωή. Μην κλάψεις ποτέ μόνο να γελάς. Το γέλιο θα διώξει τον πόνο μακριά.

Αντίο λοιπόν και έχε γεια. Δεν ρίχνω ούτε ένα βλέμμα πίσω ξανά. Ήμουν εκεί μα εσύ τριγυρνούσες, περίμενα χρόνια μα εσύ τα σκορπούσες.

Αντίο στο όνειρο , αντίο σε σένα καλώς ήρθες εαυτέ μου ξανά πίσω σε μένα.

Εγώ δεν θα αφήσω ποτέ να πονέσεις. Έχω καρδιά δυνατή και θα σε κάνω να αντέξεις.

Αντίο λοιπόν και γεια και χαρά σου, σου δίνω πίσω τα όνειρα σου. Εγώ τα δικά μου θα κυνηγήσω μ΄ ανθρώπους που ξέρουν να εκτιμήσουν 

Δέσποινα Λαζαρίδου 

ΜΑ ΕΣΥ ΗΣΟΥΝ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ ΧΑΘΗΚΕΣ

Γράφει η Δέσποινα Λαζαρίδου 

Μα εσύ ήσουν όνειρο και χάθηκες….

Άνοιξα τα μάτια μου να σε δω και το πρόσωπο σου απομακρύνεται θαμπό, ξεθωριάζει

Άνοιξα τα χέρια μου να σε αγκαλιάσω και έφυγες…

Άνοιξα την ψυχή μου να φωλιάσεις και αρνήθηκες..

Σου χάρισα το χαμόγελο μου και το μάρανες..

Σου χάρισα την λάμψη των ματιών μου και την έσβησες…

Σκυφτή, με ένα δάκρυ να κυλά, επιστρέφω στον δικό μου δρόμο. Σε αυτόν τον δρόμο που είχα χαράξει πριν εμφανιστείς εσύ. Γυρίζοντας μαζεύω ένα-ένα τα κομμάτια της ψυχής μου, που εσύ διέλυσες. Ξαναφοράω την μάσκα. Αυτήν την μάσκα που εσύ έβγαλες για να δεις το χαμόγελο μου, για να δεις την λάμψη στα μάτια μου, για να εισβάλλεις στην ψυχή μου. Τότε, τότε που εσύ με πήρες από το χέρι και με ταξίδεψες. Που χορέψαμε στα χρώματα του ονείρου, που τραγουδήσαμε τα πιο όμορφα τραγούδια.

Τότε που μας κοίταζαν τα άστρα και λάμπανε. Που το φεγγάρι χαμήλωνε για να δω το πρόσωπο σου. Τότε που η νύχτα μας έκρυβε από την κακία των ανθρώπων.

Τώρα τα σύννεφα μαζεύτηκαν πυκνά γύρω από τον ήλιο. Που κρύβουν την λάμψη των αστεριών. Που φυλακίσανε το φως το φεγγαριού. Η νύχτα είναι σκοτεινή. Άχαρη στέκεται εκεί και με κοιτάζει. Στοργική για να κρύβει το δάκρυ μου, την πίκρα μου. Κι ο λυτρωτής Μορφέας με παίρνει στην αγκαλιά του, για να με ταξιδέψει, να με παρηγορήσει, να μου δώσει την ελπίδα ότι ίσως το όνειρο ζωντανέψει ξανά…

Μα εσύ ήσουν όνειρο και χάθηκες…