Μα εσύ ήσουν όνειρο και χάθηκες….
Άνοιξα τα μάτια μου να σε δω και το πρόσωπο σου απομακρύνεται θαμπό, ξεθωριάζει
Άνοιξα τα χέρια μου να σε αγκαλιάσω και έφυγες…
Άνοιξα την ψυχή μου να φωλιάσεις και αρνήθηκες..
Σου χάρισα το χαμόγελο μου και το μάρανες..
Σου χάρισα την λάμψη των ματιών μου και την έσβησες…
Σκυφτή, με ένα δάκρυ να κυλά, επιστρέφω στον δικό μου δρόμο. Σε αυτόν τον δρόμο που είχα χαράξει πριν εμφανιστείς εσύ. Γυρίζοντας μαζεύω ένα-ένα τα κομμάτια της ψυχής μου, που εσύ διέλυσες. Ξαναφοράω την μάσκα. Αυτήν την μάσκα που εσύ έβγαλες για να δεις το χαμόγελο μου, για να δεις την λάμψη στα μάτια μου, για να εισβάλλεις στην ψυχή μου. Τότε, τότε που εσύ με πήρες από το χέρι και με ταξίδεψες. Που χορέψαμε στα χρώματα του ονείρου, που τραγουδήσαμε τα πιο όμορφα τραγούδια.
Τότε που μας κοίταζαν τα άστρα και λάμπανε. Που το φεγγάρι χαμήλωνε για να δω το πρόσωπο σου. Τότε που η νύχτα μας έκρυβε από την κακία των ανθρώπων.
Τώρα τα σύννεφα μαζεύτηκαν πυκνά γύρω από τον ήλιο. Που κρύβουν την λάμψη των αστεριών. Που φυλακίσανε το φως το φεγγαριού. Η νύχτα είναι σκοτεινή. Άχαρη στέκεται εκεί και με κοιτάζει. Στοργική για να κρύβει το δάκρυ μου, την πίκρα μου. Κι ο λυτρωτής Μορφέας με παίρνει στην αγκαλιά του, για να με ταξιδέψει, να με παρηγορήσει, να μου δώσει την ελπίδα ότι ίσως το όνειρο ζωντανέψει ξανά…
Μα εσύ ήσουν όνειρο και χάθηκες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου