Διαβαίνω το μονοπάτι που ξεπροβάλλει στο πυκνό δάσος. Τριγύρω δένδρα με πλούσια φυλλωσιά κρύβουν τον ήλιο και δημιουργούν μία μυστηριώδης ατμόσφαιρα. Τα βήματα μου μικρά και σταθερά με οδηγούν πιο βαθιά στο δάσος. Η σκέψη μου ταξιδεύει σε σένα αγαπημένε μου.
Σταματώ να ξαποστάσω δίπλα στην πηγή. Κοιτάζω το πεντακάθαρο νερό και η μορφή σου μου χαμογελά από το βάθος.
Απλώνω το χέρι μου και οι κύκλοι σε παίρνουν μακριά μου.
Λυπημένη και γεμάτη νοσταλγία κλείνω τα μάτια μου να φέρω την μορφή σου μπροστά μου. Σου χαμογελώ.
Ανοίγω τα μάτια μου και το ξωτικό, η νεραιδούλα της πηγής με κοιτάζει απορημένη.
Προσεκτικά ακούει τον πόνο μου, τον καημό μου και την λαχτάρα μου. Τα λόγια της παρήγορα με αναθαρρεύουν.
Χρυσή σκόνη σκορπάει γύρω μας και για λίγες μοναδικές στιγμές, η παρουσία σου με συντροφεύει.
Χαμογελώ την καλή μου νεράιδα και με υπόσχεση ότι θα την επισκεφτώ ξανά, παίρνω τον δρόμο της επιστροφής, έχοντας κερδίσει μια φίλη, μια γλυκιά ανάμνηση και για λίγα λεπτά την αγαπημένη σου παρουσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου