Σου έχω ανοίξει την καρδιά μου και σου την απέθεσα απαλά στα χέρια σου. Και εσύ με υποσχέσεις φοβερές την κράτησες απαλά, την χάιδεψες και την παρηγόρησες. Στο γέλιο της γελούσες, στο κλάμα της δάκρυζες και στην χαρά της χαιρόσουν.
Μα η σκληρή και άπονη ζωή, σε συνεργασία με τις μοίρες που πλάθουν την τύχη μας, σε πήρανε μακριά μου αγαπημένε.
Η άνοιξη έφυγε και απότομα ήρθε η βαρυχειμωνιά. Η καρδούλα μόνη και απροστάτευτη στην παγωνιά της μοναξιάς.
Σαν μεγγένη την σφίγγει η μοναξιά. Όχι δεν της ψιθυρίζει λόγια γλυκά παρήγορα και ούτε την ζεσταίνει με γλυκό χαμόγελο.
Απλώνει το πέπλο το θαμπό και την πλακώνει, ανοίγει τις θύρες της και η παγωνιά κατακλύζει την κάμαρα.
Τα μάτια θολά πλανούντε στον ορίζοντα περιμένοντας την επιστροφή σου.
Μια ηλιαχτίδα φεγγοβολά να σπάσει την μοναξιά. Η ελπίδα της επιστροφής σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου