Έχω να παλέψω με τους δαίμονες μου. Τους
δαίμονες που με κυνηγούν χρόνια τώρα. Εσωτερικοί δαίμονες που τρώνε την ψυχή
μου. Που δεν μ΄ αφήνουν να γαληνέψω ,να ηρεμήσω. Οι επιθέσεις σφοδρές και συνεχείς. Με κυνηγούν.
Φαντάσματα του παρελθόντος. Αναμνήσεις τραγικές. Μα που πήγαν όλες οι
χαρούμενες στιγμές; Γιατί άραγε δεν έρχονται σαν ηλιαχτίδα να με ξαποστάσουν;
Γιατί το σκοτάδι να προσπαθεί να καταπιεί την ψυχή. Μια ψυχή που το μόνο που
αναζητά είναι η ηρεμία, η ξεκούραση, το φως.
Ένας λαβύρινθος τεράστιος. Και ο μίτος
στα χέρια μου. Τυλίγεται, όμως η έξοδος δεν φαίνεται. Πίσω μου το σκοτάδι ακολουθεί.
Οι δαίμονες ουρλιάζουν, θέλουν να αρπάξουν και την τελευταία ηλιαχτίδα που
υπάρχει . ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ.
Οι παγίδες πολλές. Ρίχνουν σκοτάδι. Τρομάζω.
Όμως ξαναβγαίνει η αχτίδα. Δειλά, αλλά πάντα εμφανίζεται. Εμφανίζεται σε
στιγμές που πάω να γονατίσω. Με ανασηκώνει. Συνεχίζω. Τρέχω.
Μα που είναι η έξοδος; Που ξεκίνησα να
τυλίγω τον μίτο; Στο λαβύρινθο θηρία ανήμερα ξεφυτρώνουν από παντού. Η ελπίδα
νικά.
Στο βάθος διακρίνεται κάτι. Κάτι
λαμπερό. Με καλεί. Τρέχω να το προφτάσω. Σκοντάφτω, πέφτω. Ξανασηκώνομαι όμως.
Στάσου. Μην φεύγεις , μην
απομακρύνεσαι. Θέλω να έρθω. Θέλω να ξεκουραστώ, να ηρεμήσω μέσα στην παρουσία
σου. Η ελπίδα με τραβά προς το φως. Το φως με περιμένει. Φτάνω…
Το φως με αγκαλιάζει. Με λούζει και
αγάλλομαι. Τι ευχαρίστηση, τι αγαλλίαση. Στο βάθος μαραμένοι στέκονται οι
δαίμονες. Οι δαίμονες που δεν κατάφεραν να νικήσουν. Δεν νίκησαν γιατί η ελπίδα
είναι άτρωτη, ανίκητη. Σε οδηγεί στον προορισμό σου. Φτάνει να την ακολουθείς.
Αρκεί να την αφήσεις να σε οδηγήσει. Στο τέρμα του δρόμου είναι το βραβείο για
την υπομονή και την επιμονή. Το βραβείο που δεν φθείρεται, δεν χαλιέται, δεν
πουλιέται. Είναι η νίκη κατά των δαιμόνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου