Ο ΜΑΓΙΚΟΣ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

Της Δέσποινας Λαζαρίδου

 

Τα βήματα μου με οδήγησαν στον μαγικό καθρέφτη. Σε έναν καθρέφτη μιας ψυχής. Της δικής μου ψυχής. Ένας καθρέφτης που έδειχνε δυό όψεις της ψυχής μου.

Την μια την φωτεινή, η οποία γεμάτη ελπίδα ατένιζε το μέλλον, με δύναμη μάχονταν ενάντια σε όλους και σε όλα, γελούσε δυνατά και έλαμπε ο κόσμος, ταξίδευε στον ουρανό και χόρευε με τους αγγέλους, έφτανε στο φως το θεϊκό και έπαιζε μαζί του, γευόμενη κάθε στιγμή την ατέλειωτη αγάπη Του.

Την άλλη πλευρά διστάζει να κοιτάξει. Ρίχνει κλεφτές ματιές. Αυτό που βλέπει είναι σκοτάδι. Γκρίζα σύννεφα έχουν τυλίξει την ψυχή. Την δικιά μου ψυχή. Σύννεφα που ήρθανε από την κακία που συνάντησε στην πορεία. Από τους ανθρώπους που την προδώσανε, που την πληγώσανε, που την κακοποιήσανε στο έπακρο. Θλιμμένη στέκεται από την άλλη πλευρά και αναζητά το πρώτο της το κάλλος.

Το φωτεινό χεράκι περνάει από τον μαγικό καθρέφτη και ακουμπά την ταλαιπωρημένη πλευρά. Δειλά εκείνη το πλησιάζει. Το φως εισχωρεί δυναμικά. Θυμάται.

Θυμάται τα ευχάριστα, τα γέλια, τα παιχνίδια. Πιάνει το χέρι θαρρετά και τολμά

Τολμά το βήμα στην άλλη πλευρά. Στην πλευρά της ζωής και της χαράς. Σπάει τις αλυσίδες. Εγκαταλείπει τα σύννεφα.

Ενωμένα τα δυό κομμάτια της ψυχής, ξεχύνονται στην άπλα του ουρανού, ψάχνοντας το φως το θεϊκό. Και μέσα στο φως της Αγάπης Του ξεκινά το παιχνίδι της ευτυχίας και της χαράς.

Θαρσείν χρή ψυχή μου.

Ο μαγικός καθρέφτης επιστρέφει ξανά στον μαγικό του κόσμου. Η αποστολή του τελείωσε με επιτυχία.